Avonturen  //  Huttentocht met kinderen op de Venediger Hohenweg

Huttentocht met kinderen op de Venediger Höhenweg

Deze bijdrage werd geschreven door Andy Wiencek.

Nadat we de afgelopen jaren met de kinderen al heel wat dagtochjes in de alpen hadden gelopen, besloot ik mijn gezin warm te maken voor een echte huttentocht. Mijn argumenten vielen bij mijn twee dochters en vrouw niet in dovemansoren: niet meer helemaal terug naar beneden iedere dag en in de hutten kan je lekker eten zonder zelf te moeten koken.

Thuis word mijn grote rugzak goed volgeladen met voldoende eten en water voor het gezin, een via-feratta set, wat technisch materiaal, een randonneetouw van 30m voor eventuele moeilijke passages,... Ook een extra paar nieuwe wandelschoenen voor mijn echtgenote verdwijnt in de rugzak. Haar oud paar had het de week voordien begeven. Benieuwd naar het totale gewicht ga ik uitgerust met de rugzak op de weegschaal staan. De meter vliegt vlot over de 100 kg. En dat is zonder wandelschoenen... Damned dit wordt zwaar.

Op vrijdag 5 juli vertekken we vanuit Tremelo richting Virgen. Normaalgezien een rit van om en bij de 900 km waarover een tiental uur wordt gereden. Door de defecte Felbertauerntunnel mondt dit ritje echter uit in een regelrechte ramp. De gps wil ons telkens terug sturen maar gelukkig hebben we een gsp (geplooid stratenplan) bij. Van een goede tochtvoorbereiding en een goed begin van de vakantie gesproken.

Op zaterdag 6 juli slapen we uit en ondernemen we via de Edelweisswiese een korte inloop naar de Aubere Steineralmen. Het uitzicht is wondermooi en we ontdekken her en der wat edelweisjes. Spijtig genoeg staan ze nog niet in volle bloei.

Zondag 7 juli

Opnieuw lekker uitslapen deze ochtend. Vandaag met de zware rugzak de huttentaxi in zodat we onze auto nadien makkelijker kunnen opppikken. Om 11 uur arriveren we in Stroden en wandelen we op het gemak naar de Essener und Rostocker Hütte (2208m). Met de nodige rustpauzes zijn we 3 uur later aan de hut. We drinken wat Almdudler en spelen op de sneeuwveldjes achter de hut. Ik leer mijn dochters remmen in niet al te zwaar terrein en we bouwen wat dammen in de rivier. Kortom we amuseren ons goed.

Maandag 8 juli

Deze ochtend staan we om 7h00 op na een nacht slecht slapen, stomme bierzuipende Duitsers! Vandaag staat een tocht van 8 uur op het programma, we gaan over het Turmljoch 2790m richting de Johannishut 2121m. Van daaruit gaan we verder omhoog naar het Defreggerhaus (2962m). Er ligt nog ontzettend veel sneeuw in en achter het Joch en het tempo gaat wat omlaag. Op het stuk tussen de Johannishut en het Defreggerhaus zien we heel veel spelende alpenmarmotten en we houden dan ook net iets te lang halt om deze beestjes te bewonderen. Het laatste steile stuk in de sneeuw leggen we dan ook af in de gietende regen om uiteindelijk om 17 uur in de hut aan te komen. Hier ontmoeten we Alois, onze gids voor de volgende dag. Hij bekijkt onze uitrusting en heeft de meteo uitvoerig gecheckt. "Indien de dames willen" zo zegt hij, "en met een kleine rugzak, staan jullie voor morgenmiddag op de top van de Grobvenediger". Alois ziet het alvast zitten. Mijn jongste dochter na deze lange dag: "Papa ik ben niet moe hoor, maar mijn benen wel!".

Dinsdag 9 juli

Vandaag vroeg op. Om 5h00 opstaan, ontbijten zodat we om 6h00 om weg zijn naar boven. De gids gaat voorop. Ik bind me in als laatste met het voornemen de boel wat af te remmen indien ik zie dat mijn dochters wat te enthousiast zijn. Maar dit blijkt niet nodig te zijn.
De gids houdt een goed tempo aan en neemt voldoende rustpauzes. We zien dat we eigenlijk even snel vorderen als de groepen met volwassen mannen voor en achter ons. Op 3400m nemen we een korte pauze met de top in zicht, de hemel is helderblauw maar het dal beneden ons zien we niet, daar zorgt een dik wolkendek voor. Na een valse voortop moeten we een smal graatje over. Hier is het even extra spannend voor de dames maar 10 minuten later staan we al stoer te poseren aan het Gipfelkruis, een droom voor mij die uitkomt samen met vrouw en dochters op een 3000 er staan!! Zalig!
We wensen elkaar en de gearriveerde cordees bergheil en vertrekken na een korte eet-,drink- en fotopauze terug naar beneden.

Woensdag 10 juli

Op woensdag hebben we maar een korte tocht voor de boeg. Toch ontbijten we vroeg om 7h30. Later eten is spijtig genoeg niet mogelijk.
De etappe vandaag is dus kort maar wel met een moeilijke passage: de Sajatscharte op 2750m. We raadplegen de huttenwirt die ons vertelt dat het voor kinderen zelfs met randonneetouw en de vaste touwen te gevaarlijk is. Ik luister naar het advies en naar mijn echtgenote en nemen de huttentaxi naar Bichl. Nu moeten we echter 1200 hoogtemeters overwinnen in plaats van 400 maar safety first. Na 3,5 uur stappen komen we aan in de Sajathutte op 2600m. De meiden leggen zich te slapen en ik beklim de Rote Saule via een via-ferrata. Nadien spelen we nog wat spelletjes (mens-erger-je-niet) en eten alweer Semmelknodel. Mijn oudste dochter: "Mama ik heb vandaag al zeker 8 benen opgebruikt met al dat wandelen".

Donderdag 11 juli

Vandaag om 7h30 opstaan om wat later rond 8h00 te ontbijten. Vandaag een korte tocht naar de Eisseehutte (2521m). 3 uurtjes wat op en af over de Höhenweg. We zijn al tegen de middag in de hut en besluiten na het eten nog tot aan de Eissee zelf te gaan. Boven het meer torent een heuvel uit die volledig begroeid staat met mooie edelweisen. Als we terug zijn van deze wandeling herpak ik de kleine rugzak en ga ik vol gas naar boven tot aan de Zopetscharte. Ik klim naar 3000m via een leuk en steil sneeuwcouloir.

We eten opnieuw knodel en vermoeden dat deze nieuwe Huttenwirtin het niet lang zal trekken. Het is de meest onvriendelijke bediening tot nog toe. 'S nachts wordt mijn dochter 2 maal wakker om naar het toilet te gaan. Daarbovenop heeft ze nog eens krampen in de benen en tegen het ochtendgloren zit ze met een bloedneus. We hebben al beter geslapen.

Vrijdag 12 juli

Zoals we gisteren al vermoedden, krijgen we deze ochtend het slechtste ontbijt tot nog toe. Hierna vertrekken we naar de Bonn-Matreier Hütte (2750m). Hoewel deze hut slechts 200 m hoger ligt dan de vorige, is het toch een zware tocht. We moeten telkens opnieuw diep afdalen. De vele steile sneeuwvelden liggen er nog bevroren bij en zorgen ervoor dat ik een keer of 3 moet zekeren met het touw. We komen aan in de hut en het onthaal is hartelijk met schnapps. De maaltijd die avond is een waar festijn en ook aan vriendelijkheid en gezelligheid ontbreekt het niet. Hier kunnen ze in de Eisseehütte alleen maar van leren.

Zaterdag 13 juli

We nemen de kortste maar ook de steilste weg terug naar beneden. We moeten een kleine 1600 hoogtemeters afdalen en dat voelen we in onze knieën. We houden halt aan de kleine en ambachtelijke Stoanalm en dalen verder af tot in het eerste dorp. Ik ga alleen verder en haal de wagen op. Na nog een extra nacht rijden we terug naar België. De extra 200 km zijn we gewoon van de heenweg.