Belgische avonturier steekt als eerste Death Valley te voet over, zonder assistentie.

California, Verenigde Staten – Eind november schreef de Belgische avonturier en ontdekkingsreiziger Louis-Philippe Loncke (38) geschiedenis door als eerste Death Valley zonder enige assistentie en niet gemotoriseerd over te steken. Niemand was er ooit eerder in geslaagd om de helse trek van het Noorden van Death Valley National Park naar het Zuiden te voet af te leggen. Loncke liep het hele parcours cross-country, dus zonder gebruik te maken van wegen of paden. Hij deed de trek zonder logistieke ondersteuning (voertuig of team) of hulp bij de bevoorrading, en hij had het park zelfs nooit op voorhand bezocht. Met deze helletocht wil de avonturier aandacht vragen voor ons waterverbruik, en toont hij dat het ook zuiniger kan.

Initieel wilde de avonturier de woestenij in 6 dagen doorkruisen, maar hij deed er uiteindelijk 8 dagen over om de 150 mijl over het ruwe terrein te voet af te leggen. Een trek in Death Valley is technisch zeer moeilijk door het onbegaanbare oppervlak: er zijn rotsen, erosieplekken, canyons, zandduinen, en grote zoutvlaktes die de zon weerkaatsen en die daardoor nog extra warmte genereren. Daar komt nog bij dat ook de muren van de vallei de warmte bijhouden en weerkaatsen naar de valleibodem, en door de lage ligging t.o.v. het zeeniveau fungeert de compactere lucht als een isolatiedeken dat op zijn beurt de warmte reflecteert.

Het is traag lopen, vooral als je de totale bevoorrading - water én voedsel – en al het materiaal vanaf het begin van de expeditie op je rug draagt. In de laatste vijf jaren waagde een Amerikaan al enkele pogingen om de oversteek te maken, maar totnogtoe is enkel Loncke erin geslaagd om autonoom de volledige Amerikaanse ‘Hot Spot’ te bedwingen.

Extreem weinig om snel te zijn
Om de expeditie mogelijk te maken, moest de woestijnreiziger zijn toevlucht nemen tot extremen. Door minieme hoeveelheden voorraad en materiaal mee te nemen, kon hij zijn bepakking licht houden, wat hem in staat stelde om snel te zijn. Maar zelfs met een minimale voorraad woog zijn rugzak bij de start nog 43 kg. Loncke liep naar schatting 32 km per dag.

"Mijn materiaal is zeer licht en ik drink en eet zo weinig mogelijk. Maar net daardoor wordt de foutenmarge extreem klein." Zijn mentale weerbaarheid en fysieke uithoudingsvermogen werden continu op de proef gesteld. “Soms krijg ik schrik van mezelf, omdat ik dan besef dat mijn hersenen niet goed functioneren door de hoge stress en het slopende slaaptekort. Op zo’n momenten zou ik slechte beslissingen kunnen nemen, die kunnen leiden tot het falen van de expeditie en zelfs de dood".

Hoop in een zoetwaterplas
“Ik had veel zout in mijn drinkwater gedaan om uitdroging te voorkomen en om het vocht in mijn lichaam te houden. Helaas had ik er geen rekening mee gehouden dat zonder genoeg zweten mijn lichaam oververhit zou raken, zodanig dat mijn hart veel te snel klopte, ook ’s nachts. Mijn lichaam wilde niet afkoelen, en dat werd op den duur gevaarlijk.
Ik besloot te stoppen op dag vier en op mijn uittocht vond ik een plas zoet water. In drie uur tijd kon ik mijn zoute watervoorrad mengen en zuiveren met het nieuwe groen uitziende water uit de plas. Zo verkreeg ik de perfecte watersamenstelling, en na een paar dagen; en met een lichtere rugzak werd ik een wandelende machine.
Ik stond op om 1 uur ‘s nachts en om 2 uur begon ik te lopen in het maanlicht, en ik ging telkens door tot 19 uur. De eerste vier dagen stopte ik enkele uren tijdens de hitte van de dag, omdat ik oververhit was, maar de laatste dagen kon ik blijven lopen, zelfs tijdens de verzengende middaghitte.”

Moddervegetatie als remmende factor
Death Valley kende eind oktober de ergste vloedgolf in jaren, die de zoutvlakte zacht maakte door de modder. Dit bemoeilijkte de voortgang. De modder veroorzaakte ook meer plantengroei, waardoor de avonturier zich genoodzaakt zag te zigzaggen en zo liep hij extra vertraging op.

“Mijn lichaam had de geplande water- en calorie-inname niet nodig, en zo kon ik de duur van de expeditie tot acht dagen verlengen. Op het einde had ik zelfs nog twee liter water en anderhalve kg voedsel over.”

Leven met minder dan 4 liter water per dag
“Het was voor mij een persoonlijke uitdaging om met minder dan 4 liter drinkwater per dag toe te komen op zo’n dorstige plek. Water is leven, en we moeten dit blauwe goud beschermen. Als we allemaal een kleine inspanning doen om ons waterverbruik te verminderen, kunnen we veel van onze watervoorraden redden. Een kleine individuele inspanning om 10 tot 30% minder water te verbruiken volstaat.”

Loncke is met deze woestijntrek niet aan zijn proefstuk toe: hij heeft ondertussen drie wereldprimeurs op vlak van volledig autonome woestijntreks op zijn naam staan. Zo stak hij in 2007 al de Tasmanian Wilderness (Australië) over, en bedwong hij in 2008 de Australische Simpson Desert.

Op de hoogte blijven van zijn avonturen: Facebook Philippe Loncke