Eind maart was het eindelijk zover. De eerste deftige reis van het nieuwe jaar. Bestemming: de minder drukke en relatief eenvoudig te bereiken Langtangvallei in Nepal. De trekking langs de Langtangrivier door de gelijknamige vallei staat bekend als "minder spectaculair" dan die in het Annapurna- of Everestgebied. Inderdaad geen 8000'ers in dit gebied, maar de afwisseling van fauna en flora zouden deze trek onvergetelijk maken.
Op 23 maart vertrekt onze vlucht vanuit Zaventem. We boekten onze vluchten bij Qatar Airways, het nieuwe prestigeproject van het gelijknamige en steenrijke oliestaatje. Van Brussel vliegen we vlot naar Doha waar we maar liefst 9 uur moeten wachten op de aansluiting naar Kathmandu. Op de meest ongemakkelijke bankjes die ik ooit ben tegengekomen, maken we er niettemin het beste van. Op 24 maart, 16u00 lokale tijd landen we dan eindelijk in Tribuvan Airport waar we hartelijk worden ontvangen door onze gids Bhai van het lokale gidsenbureau Zambuling Adventure. Vandaar trekken we naar het Nirwana Hotel, ideaal gelegen in de toeristische Thamelwijk. De volgende twee dagen brengen we in Kathmandu door om te shoppen en de historisch-religieuze sites Pashupatinath en Bodnadath te bezoeken.
Talen
Engels
Adres
GPO Box:12954,Baudha,Kumarigal, Kathmandu, Nepal
Website
http://www.advzambuling.com
Email
info@advzambuling.com
Telefoon/fax
977-1-4-467712
Zaakvoerder
Bhai Bdr. Tamang
Meer informatie
Kleinschalig maar zeer goed trekkingbureau. Organiseren zowel trekkings, expedities als culturele reizen doorheen Nepal, Tibet, Buthan en India. Scherpe prijs voor een zeer goede service.
Op zaterdag 26 maart, 8u00 stipt, zitten we in de terreinwagen richting Syabru Bensi. Het vertrekpunt voor onze vijftiendaagse trek. De eerste uren gaan over relatief goede asfaltwegen die door de locls "black road" worden genoemd. In Trisuli houden we halt voor wat thee en een licht soepje. Het vervolg van de rit gaat over onverharde en soms levensgevaarlijke wegen. Niettemin viel de rit uiteindelijk erg goed mee. De chinezen zijn volop in nieuwe wegen aan het investeren om ook de Nepalese afzetmarkt verder uit te melken. Een goede acht uur later komen we eindelijk aan in Syabru Bensi waar we de nacht doorbrengen in het Buddha Guest House.
De volgende dag worden we vroeg gewekt met thee en warm water om te wassen. We hebben goed geslapen en kijken na vier dagen reizen enorm uit naar het begin van de trek. Die begint direct goed. Over een typische hangbrug steken we de Langtang over, de rivier die we de komende dagen volgen. Vrijwel onmiddellijk zien we de languren (apen) in de bomen slingeren. Het pad is de eerste uren "Nepali flat": stevig op en neer. Tegen de vroege avond komen we aan het Lama Hotel waar we nog net een kamer kunnen boeken. Zeer basic (niet zoals in het Everestgebied) maar proper en hartelijk. Ook het eten smaakt.
De volgende dag trekken we verder door de dichtbegroeide oever. Het weer is minder: lichte regen en iets frisser. Ondertussen zitten we al goed boven de 3000 meter. In Ghoretabele eten we. In mist en lichte regen komen we aan in het dorp Langtang (3480m). We installeren onze slaapzak in de kamer en kruipen rond de kachel in de eetruimte van de lodge. We vullen de avond met eten en kaarten en kruipen er vroeg in.
De dag erna staan we op met prachtig weer. Ik verschiet wanneer ik zie dat we reeds in zo'n alpien terrein zijn terechtgekomen. We zitten net boven de boomgrens en omringd door scherpe besneeuwde toppen. Door de lage mist en wolken was daar gisteren niks van te merken. Ik zit een tijdje rond te kijken in de ochtendzon en bedenk hoe eenvoudig prachtig deze omgeving is. Niet enkel de natuur, maar ook de mensen. Hartelijk, gastvrij en ondanks alles optimistisch. Hier kunnen we in Vlaanderen nog iets van leren...
Vandaag 29 maart trekken we verder naar het verste punt van de trek: Kyangin Gompa (3900m). Onderweg passeren we enkele verwoeste huizen. Een gesprek met de mensen maakt het drama snel duidelijk. Amper twee weken eerder werd het dorpje in de nacht verrast door een lawine. Niet enkel de huizen en stallen werden vernield. Ook enkele bewoners en het vee werden al slapend het leven beroofd. Dit doet ons allen even beseffen wat elke bergsportliefhebber wel weet: de bergen zijn prachtig en rustgevend maar kunnen even plots levensgevaarlijk zijn...
Kort na de middag komen we aan in Kyangin Gompa. We zijn ondertussen gestegen tot net onder de 4000 meter. De anderen besluiten zich wat te wassen en te rusten. Ik stel de gids voor om naar de Langtang-gletsjer te gaan wat verderop. Hij gaat akkoord en stuurt Mingmar mee, een klimsherpa die als drager met ons mee was. Samen klimmen we stevig en snel richting gletsjer. Daar aangekomen besluiten we samen nog wat verder te gaan, naar het basiskamp van de Langtang Lirung (7227m). Het basiskamp blijkt leeg te zijn maar we zien al snel gedenkstenen staan van omgekomen alpinisten. De meest recente is die van de bekende Sloveense soloklimmer Tomas Humar. (Thuisgekomen leert google me dat hij op 9 november 2009 omkwam bij de afdaling). Mingmar overtuigt me om nog een topje te beklimmen. Door het late tijdstip was het echter spoorstampen door de sneeuw. Vaak ver boven de knieën zakken we erdoor. We kijken elkaar geregeld aan en kunnen er mee lachen. Op het topje gekomen geeft mijn Suunto 4800 hoogtemeters aan. Deze ochtend vertrokken we nog op 3400 meter. Ik voel de inspanning en de hoogte en zit kapot. We dalen snel af en ik ben onder de indruk van het gemak waarmee Mingmar afdaalt. Ik kan alleen maar proberen om min of meer te volgen. 3 uur later dan gepland komen we opnieuw aan in Kyangin Gompa. Ik zit stikkapot en krijg geen hap door mijn keel. Ik slaag er toch een soepje te eten en kruip kort daarna in m'n slaapzak.
De volgende dag ben ik helemaal hersteld. Vandaag is een rustdag. Ik en Nele besluiten niet te rusten maar de Kyangin Ri (4708m) te beklimmen. Opnieuw voelen we beiden de hoogte. De benen zijn super, maar de ademhaling... We komen ruim op tijd op de top aan. In tegenstelling tot gisteren is het prachtig weer. We kijken onze ogen uit naar het mooiste panorama dat we ooit hebben gezien. We draaien ons 360° rond, zien de Langtang Lirung, Pemthang Ri, Langshisha Ri, Dorje Lakpa, Ganchempo, Tilman's pass, Yala Peak,... en weten dat dit niet onze laatste keer in Nepal kan zijn! Wat een ongelooflijk landschap.
De volgende 2 dagen dalen we opnieuw af via dezelfde weg om vervolgens de splitsing richting Thulo Syabri te nemen. De lente is ondertussen echt van start gegaan. Het weer is prachtig en we zweten wat af. Aangekomen in Thulo Syabru genieten we van wat we al een 7tal dagen niet meer hebben gehad: we nemen een warme(!) douche, laden de batterijen van onze camera's op en bestellen een frisse cola op het terras. De dag erna gaat het via een prachtig parcours omhoog naar Singompa. We klimmen de 850 hoogtemeters door een prachtig bos vol met magnifieke rode Rododendronbloesems tussen oeroude naaldbomen. Genieten! Het moet niet altijd sneeuw, rots en ijs zijn! Integendeel, de afwisseling maakt dit net tot een prachtige trekking. De volgende dag gaat het weer flink omhoog en krijgt het landschap opnieuw een uitgesproken alpien karakter. We klimmen via Laurebina over Chautare naar Gosainkund (4385m), een voor de Hindoes heilige plaats gelegen tussen tientallen kleine en middelgrote bergmeertjes. Ondertussen is het beginnen waaien en sneeuwen. We komen in de loop van de middag aan, rollen onze slaapzakken uit en zien dat het kwik al drie graden onder nul is gedaald. We kruipen allen samen in de lodge waar het kacheltje tevergeefs de ruimte tracht op te warmen. Ingepakt in onze donsjas zitten we te rillen tot het eten komt. We kruipen snel in onze slaapzak en beleven de slechtste nacht van de trekking. 's Nachts stormt en sneeuwt het zo hard dat de wind de sneeuw door spleten en kieren jaagt. 's Morgens worden we wakker met 5 centimeter sneeuw op onze slaapzakken. Mijn mp3-speler vind ik eveneens terug onder een laag sneeuw. Tot mijn verbazing werkt hij onmiddellijk.
Op de planning stond een rustdag gepland. Maar door het slechte weer besluiten we verder af te dalen naar Phedi (3600m). Eerst moeten we echter de Laurebina La (4800m) over. Het weer wordt niet beter. De wind waait stevig en het is volop sneeuwstampen. Ik besluit m'n eigen tempo te volgen en loop al snel honderden meters voor de anderen. Ik benut de voorsprong om wat foto's te nemen en wat te filmen. Fantastische hoogalpiene sneeuwtocht, maar later blijkt dat niet iedereen daar zo over dacht. Net onder de Laurebina pas besluit ik te wachten op de anderen. Het waait en sneeuwt nu echt hard en ik besluit te schuilen in een zeer primitieve lodge.De eigenaar biedt me een hot lemon aan, vers van de kachel. Ik aanvaard de tas dankbaar en geniet met volle teugen. Een dik uur later komen de anderen aan. We dalen allen samen verder af en laten het slechte weer achter. In Phedi eten we in de avondzon, met zicht op de Laurebina La, een heerlijke springrol met finger chips. Het leven kan toch mooi zijn.
Na de Laurebina pas dalen we de komende dagen af tot in Nagarkot. We wandelen via prachtige paden langs rotswanden, door sneeuwvelden, bamboebossen en rijstvelden. We hebben zelf het geluk gehad een koppel rode Panda's te zien. Een zeer zeldzame pandasoort, bekend van de WWF-campagne's. Na het ijs en de sneeuw op de col zijn de anderen erg blij terug in het groen te zitten. Ik moet toegeven dat ook ik enorm geniet van de afwisseling in het landschap. Hoe verder we dalen, hoe meer dorpjes we passeren. Andere toeristen komen we amper tegen... een zegen. We zien Nepal zoals het echt is: niet de drukte van Kathmandu, niet de toeristen in de lodges... maar wel de kleine primitieve dorpjes, de gastvrije mensen en de eeuwige rijst- en aardappelvelden. We komen uiteindelijk aan in Nagarkot, een dorpje dat niet meer is dan wat hotels gelegen op een heuvel met, het moet gezegd, een prachtig zicht op het Langtang-massief. In het hotel nemen we een douche, doen verse kleren aan en gaan eten met de gids en de dragers. We beseffen dat de trekking er op zit en trakteren onszelf op meerdere frisse Everest-biertjes.
De dag erna pendelen we naar Kathmandu en instaleren ons opnieuw in het Nirwana-hotel. De komende 3 dagen bezoeken we Durbar Square en Swayambunath, eten we lekker en kopen we vele souvenirs. Door een gebrek aan tijdsbesef tijdens de trekking zijn de drie weken voorbij gevlogen. Voor ik het weet zet ik opnieuw m'n headset op en krijg ik een vochtig doekje aangeboden door de bevallige stewardess van Qatar Airways. Ik overloop de reis nogmaals in m'n hoofd en maak mezelf de belofte om terug te komen...
Op woensdagavond 13 maart komen we aan in Zaventem. Na opnieuw een transfer van 6 uur in Doha zijn we moe maar erg voldaan. We nemen afscheid van de anderen en tegen de avond zijn we opnieuw in het Waasland. Te laat kruip ik onder de wol. Morgen werken... Dat zal pieken. Gelukkig heb ik vele prachtige herinneringen om bij weg te dromen...