Deze bijdrage werd geschreven door Jelle Houbrechts.
Kongsvoll - Veslkolla: 8,4km (3uur)
Gemarkeerde winterroute
Na 36uur reizen (met de auto naar Noord-Denemarken, boot naar Larvik en auto naar Kongsvoll) en 2 douane/politiecontroles kwamen we aan bij Kongsvold-Fjellstue. Een klein hotel langs de E6 dat voor veel wandelaars als vertrekpunt dient. De receptioniste waarschuwde ons voor een heel druk weekend want de weersvoorspellingen waren gunstig. Druk? We hebben een 10-tal mensen gezien dat weekend, allen aan de reinheim-hut aan de voet van de populaire Snohetta (2286m). Voor de rest waren we 5 dagen alleen op een paar groepjes na die we in de verte zagen lopen.
Vanuit Kongsvoll ging het meteen stevig omhoog, we moesten 400m stijgen om op het plateau te geraken. Door de kleine berkenbosjes omhoog was het al snel duidelijk dat het de voorbije dagen te warm was geweest. De sneeuw was nat waardoor we bij elke stap wat wegzakten. Eenmaal boven was de natte sneeuw weer bevroren door de koude wind en liepen we op een dun korstje dat een hoop lawaai maakte bij elke stap. Héél rustig en stil zo met drie door de sneeuw wandelen.
Het eerste stuk, van Kongsvoll tot Reinheim geldt als het muskusos gebied. De kans dat we op onze tochten één van deze oerbeesten zagen was hier dus het grootst. Elke rots die er wat verdacht dierlijk uit zag werd meteen bestudeerd. Zonder succes. Nergens te bespeuren.
We waren laat vertrokken in Kongsvoll en na 3uur stappen besloten we een eerste kampplaatsje te zoeken. Al snel vonden we een mooi vlak stukje met goede, harde sneeuw. Rond 18u stond de tent recht en kon de avond beginnen. Een lekkere vriesdroog maaltijd van Mountain House. Een merk dat ik nog nooit had geprobeerd maar op aanraden van een verkoper gekozen had. Na 2 happen had ik er al spijt van, volgende keer toch weer 'trek 'n eat'. De Mountain House maaltijden zouden ook de rest van de reis tegenslaan.
De lucht kleurde die avond prachtig paars-oranje en Snohetta stak mooi af tegen dit kleurenspel. Nog snel enkele foto's en dan de tent in.
Veslkolla - Amotsvatnet: 15,6km (6uur)
Gemarkeerde winterroute tot Reinheim, ongemarkeerde route tot Amotsvatnet
Wat een nacht! Met onze Marmot Col slaapzakken van -21°C was het zweten. Het was die nacht niet kouder dan -6°C. De slaapzak gewoon als deken gebruiken was al te warm. Door de slechte nacht waren we vroeg wakker en na een stevig muesli-chocolade ontbijt waren we om 8u30 al weer weg.
De sneeuw was duidelijk beter dan gisteren en we haalden het mooie tempo van 4,7km/uur. Twee uur later arriveerden we bij Reinheimhytta. Een mooie, middelgrote berghut. Om wat benzine te sparen zijn we binnen wat water gaan koken om onze thermossen en flessen te vullen. Van de warmte maakte we ondertussen ook gebruik om onze zweet-slaapzakken te drogen. Een VBL was achteraf gezien toch nuttig geweest.
Tegen 11uur stroomde de hut vol met vermoeide tourskieërs. Ze waren 'en masse' Snohetta opgegaan maar moesten allemaal terugkeren vanwege de sterke wind. Vanaf 1800m kon je niet meer rechtop blijven staan en werd het te gevaarlijk om niet van de smalle rug geblazen te worden. Dit bepaalde meteen ook onze verdere planning om die dag niet over Snohetta richting Amotsvatnet te stappen. We zouden de normale zomerroute volgen.
Iets later gingen we op weg, de wind was nog toegenomen en het was moeizaam stappen. We gingen verder richting het westen en al snel zagen we de steile klim van Leirpullskardet voor ons. De sneeuw was hier en daar al eens naar beneden gekomen en de col was een echt trekgat. Heel stabiel zag die sneeuwlaag er niet uit. We besloten om iets meer naar de rechterkant te gaan en tussen de stenen de meeste hoogtemeters af te leggen. Daarna konden we dan met de hoogtelijnen mee de col bereiken.
Boven kregen we een geweldig zicht over de Stropla-vallei in het Oosten en de Amots-vallei in het westen. Tussen de wolken door zagen we ook mensen staan op de top van Snohetta. Enkele dappere zielen hadden de wind getrotseerd en stonden ruim 700m boven ons te genieten van het uitzicht van op Stortoppen.
Vol tegen de wind ploegden we verder in een metersdik stuifsneeuw-tapijt tot we we Amotsdalhytta voor ons zagen liggen. We draaiden mee naar het zuiden en liepen tot aan de oevers van het dichtgevroren Amotsvatnet. Hier vonden we een plekje voor de nacht.
Deze avond stond er Chili Con Carne op het menu. Het was het slechtste dat ik ooit gegeten had. Moest ik het blind geproefd hebben, ik zou gezworen hebben dat het vlees in verf-saus was. Het smaakte chemisch en zuur. Jammer, echt jammer. Zeker wanneer je Sven ziet smullen van een lekkere 'Trek 'n Eat'.
Amotsvatnet - Langvatnet: 14,2km (6uur)
ongemarkeerde route
Waaauw! wat een dag. Een prachtige blauwe hemel, een gloeiende zon en enkele wolken die rustig hun weg naar boven zochten. Het beloofde een prachtige dag te worden.
We zouden verder langs het Amotsvatnet lopen over Midtkollen en zo richting het Langsvassbekken. De hele dag zou de zon ons vergezellen en door de verse sneeuw die die nacht was gevallen liepen we op zacht velletje van poedersuiker. Geen krakend lawaai en geen andere sporen, heerlijk.
We stopte regelmatig om van het uitzicht en de zon te genieten en ook om Sven zijn knie wat rust te gunnen. Die begon wat pijn te doen en het was zeker nog 3 dagen stappen naar de auto.
Sneller dan verwacht waren we dan toch aan het langvassbekken en na een zacht klimmetje stonden we in het Langsvassdal. Een pracht van een U-dal met steile, zwarte muren langs weerszijden die 500 meter of meer boven ons uitstaken.
Halverwege het dal zagen we een kaarsrecht, zwart lijntje in de sneeuw. We wisten dat er ergens een hutje moest zijn dus het kon niet anders dan dat dat het was. Helemaal ingesneeuwd en nog nauwelijks zichtbaar.
Het was amper 15u30 en we lagen voor op schema. Tijd genoeg dus om het hutje eens te onderzoeken. Na een half uur schuppen vonden we de deur en deze bleek niet vergrendeld te zijn. Dapper groeven we dieper tot na een uur de deur van het huisje open kon. De teleurstelling was groot, geen leuke overnachtingsplaats maar een klein hutje volgestouwd met kisten, boten en sneeuw. Nu ja, het was een goede work-out geweest. Tijd om de tent op te zetten en van de zonnige avond te genieten.
Langvatnet - Snoheim: 15km (8uur)
ongemarkeerde route
Het was een stuk kouder deze ochtend dan de vorige keren toen we uit de tent kropen. De lucht was grijs en de wolken hingen laag. De liefelijke vallei zag er meteen een stuk dreigender uit en de kloof helemaal op het einde, waarlangs we omhoog moesten, gaapte ons aan met scherpe, gevaarlijke tanden.
Sven zijn knie was helemaal niet beter en deed nog meer pijn dan de dag ervoor. Op de koop toe had Reinout wat last van uitdroging en barstte zijn kop bij elke zware inspanning. Dat beloofde.
Na een klein uur bereikten we de voet de kloof en keken we omhoog naar het smalle pad tussen Larstinden en Store Langsvasstinden. Dit was véél steiler dan de kaart deed vermoeden. Hoewel het maar een 200 hoogtemeters waren was het een serieuze inspanning, zeker voor kapotte-knie-Sven en barstende-koppijn-Reinout. Die laatste nam eenmaal boven toch maar een dafalgan. Dit en al het water van de voormiddag hielpen hem er weer bovenop. De namiddag zou voor hem vlotter verlopen. Dat kon niet gezegd worden over Sven. Zijn knie begon hoe langer hoe meer pijn te doen en zelfs na een uur en half pauze, waarin we ons een sneeuwgrot maakten, ging het niet beter.
Het zwaarste stuk moest dan nog komen met redelijk wat dalen en traverses over steile sneeuwvelden. Op die traverses kon hij zijn voeten niet schrap door de pijn en stond hij allesbehalve stabiel.
Gelukkig werd het na enkele kilometers wat vlakker en konden we op gelijke hoogte blijven richting Snoheim. Ons tempo was ondertussen gezakt tot 1,5km/uur en op de koop toe begon het nog eens te regenen. De sneeuw werd er helemaal niet beter op en door het vele stilstaan (tijdens het wachten op Sven) kregen Reinout en ik het behoorlijk koud.
Het plan was dus om vanavond niet in de tent te slapen maar de noodhut van Snoheim op te zoeken.
Deze hut vinden was makkelijker gezegd dan gedaan. Door de lage wolken, het zacht glooiende terrein zonder specifieke oriëntatiepunten en het ontbreken van meren en rivieren was het moeilijk om exact te bepalen waar Snoheim lag. We besloten op een bepaald punt recht naar het westen te lopen en met wat geluk zouden we de wegwijzers van de zomerroute tegenkomen. Op een goeie kilometer van Snoheim was dit ook het geval. Sven kreeg hier terug wat moraal en zijn tempo ging de hoogte in, zeker toen eindelijk het complex in zicht was.
Door de natgeregende papsneeuw haasten we ons door die laatste 100-en meters en installeerden ons opgelucht in Larsbu. Alles kon drogen en sneeuw smelten met een waterkoker was een pak eenvoudiger dan met de Primus.
Enkele uren later kwam een Noor op de typische stugge, doch vriendelijke, manier het hutje binnen: "hver kommer du fra?" - "EEuuh, fra Langvatnet.." - "oo, It is last day this open, i morgn, this closed" - "ok, can we stay here tonight?" - "jaa, but DNT not happy with fire. I morgn, this closed. Bye". Ok dan, brandveiligheid was inderdaad niet volgens de standaard maar voor een noodhut voldeed het prima. We waren blij dat we er die nacht mochten blijven en opgelucht dat de DNT het hutje geen dag vroeger had gesloten.
Snoheim - Kongsvoll: 16,7km (8uur)
Verharde weg en ongemarkeerde route
Vandaag zouden we proberen terug aan de auto te geraken. Sven zijn knie liet het niet toe om nog eens heen en weer naar Stortoppen te gaan of om via Brunkollen terug naar de Stropla te gaan. We zouden de grindweg richting Hjerkin volgen en halverwege afbuigen naar het westen om zo recht op recht naar Kongsvoll te lopen.
De wind was enorm die morgen en blies recht in de zij. We werden een paar keer bijna omver geblazen en het vergde krachten om rechtdoor te lopen. Chance dat ze niet tegen zat.
Sven bleek echter zijn zeven-mijls-laarzen gevonden te hebben en ging er als een pijl vandoor. Dat was een goed teken.
Eenmaal we de Kolla links van ons hadden was het tijd om van de weg af te gaan en recht naar het westen te gaan. We orienteerden ons op Syndre Knutshoa, aan de overkant van de E6. Deze berg toornde recht boven Kongsvoll uit en aan zijn voet zouden we dus onze auto vinden.
De regen van de dag ervoor en de warme zon hadden de sneeuw net niet in water veranderd. Het was DOODvermoeiend om door die pap vooruit te geraken. Bij elke stap zakten we weg tot aan de knieën of dieper. We probeerden van kale plek naar kale plek te geraken maar elke passage door de sneeuw vrat energie. We kwamen dus ook niet verder dan 2km/uur. Door de dooi was ook het veen achter de Kolla al deels vrij en moesten we op sommige momenten door het water. Jeeeij!!
Net toen we dachten dat we het ergste achter de rug hadden en gewoon aan de afdaling konden beginnen naar Kongsvoll, dat we ondertussen al zagen liggen, moest het allemaal nog beginnen. De helling was bedekt onder een laag van ruim een meter van die pap-sneeuw, de helling was bovendien nog een behoorlijk steil waardoor elke stap een opgave werd. Die laatste 850m hebben op niet minder dan 80 minuten afgelegd. Een gemiddelde snelheid waar een zelfs een slak mee moet lachen. Het enige lichtpuntje was dat we eindelijk, eindelijk een stel muskusossen zagen.
Rond 16uur bereikten we eindelijk de spoorweg en konden we da laatste meters in pure luxe, over een rechte, harde ondergrond afleggen.
Moe maar voldaan bereikten we de auto kon de lange reis naar huis beginnen.
