Avonturen  //  Klettersteigplezier in de Duitse en Oostenrijkse Alpen

Klettersteigplezier in de Duitse en Oostenrijkse Alpen

Alpspitze, Zugspitze en Egesengrat

Een week na het vallen van de eerste sneeuw, beslissen we voor een verlengd weekend de bergen in te trekken. De weersvoorspellingen zijn optimaal: stabiel weer, blauwe hemel erg aangename temperaturen. Met een groepje van drie trekken we richting Alpen om wat klettersteig-routes te klimmen. We kiezen als hoofddoel de top van de Zugspitze. Dit omwille van de prachtige omgeving, de geringe moeilijkheidsgraad van de route en de nabijheid van het Stubaital, waar we de laatste nacht bij Dieter zijn tante kunnen overnachten. Dat de Zugspitze de hoogste top van de Beierse Alpen is, maakt het des te mooier.

Vrijdag 19 oktober 2012

We vertrekken donderdag laat in de avond. Na een hele nacht rijden, staan we in de vroege ochtend op het dorpspleintje van Garmisch-Partenkirchen. We vinden een gezellig bakkerijtje met sterke koffie en versgebakken croissants. Een klein half uurtje later rijden we enkele kilometers terug naar Hammersbach, een gehucht dat toegang biedt tot het Höllental, waar we de wagen op de ruime parking plaatsen. Al het materiaal wordt uit de koffer gegooid, geselecteerd en verdeeld. Het is een prachtige, warme herfstdag en dat zal de komende dagen zo blijven. We beslissen dan ook om wat kledij in de wagen te laten. Ondanks het eten, slaapmateriaal, tenten en klimmateriaal valt het gewicht van de rugzakken uiteindelijk goed mee.

Vanuit Hammersbach klimt een licht stijgend pad voorzichtig het bos in. Het is puur genieten: de prachtige herfstkleuren die verlicht worden door een lage herfstzon en de witte top van de Zugspitze die af en toe zichtbaar is tegen een prachtig blauwe hemel. Nog geen 15 uur geleden zat ik achter mijn bureau, nu in deze prachtige bergwereld. Het leven kan zeer snel opmerkelijk verbeteren!
De toegang tot het Hollenthal via de canyon is betalend (4 euro per persoon). Dit strookt niet met onze low-budget-instelling maar toch besluiten we in de geldbuidel te tasten. Bij het binnengaan worden we gelukkig meteen getrakteerd op een machtige, door gletsjerwater uitgesneden canyon. Het pad klimt afwisselend door rotstunnels, via brugjes en dan weer trapjes omhoog de kloof in. Ward neemt de leiding en duwt serieus op het gaspedaal. Door het aangelegde karakter van het pad (betontrapjes en uitgevlakte paadjes) winnen we snel hoogtemeters. We klimmen de canyon uit en Dieter trekt terecht aan de rem. We passen ons tempo aan en trachten wat te recupereren. Het is nog een lange dag...

Wanneer we aan de Höllentalangerhütte aankomen, overleggen we kort onze opties. Het oorspronkelijke plan was om hier het slaapmateriaal achter te laten zodat we dit niet mee de Alspitze moeten opzeulen. Het is echter al na de middag. We beslissen maar om alles mee te dragen voor het geval we vanavond niet tijdig terug aan de hut staan.
Helemaal volgepompt met enthousiasme klimmen we verder naar de start van de Alpspitze-klettersteig. Het stijgingspercentage en de zware rugzak eisen hun tol. We zijn duidelijk aan het echte werk begonnen en gaan moeiteloos in het rood. Toch heb ik een sterk vermoeden dat het gebrek aan nachtrust er ook iets mee te maken heeft. Dan maar op karakter tot op de col waar we uitblazen. Dieter kookt snel wat sneeuw tot water en maakt rijstpap. We vullen de suikers aan met dextro en drinken voldoende. Op de col is het windstil en de pauze, de warme zonnestralen en het prachtige landschap geven ons opnieuw de moed om er in te vliegen. 10 Minuten later staan we aan de start van de klettersteig. De via ferrata is grotendeels noordoost gericht waardoor het redelijk fris is op de route. De beklimming van de Alspitze via deze route is in de zomer mateloos populair. De kabels en treden zijn dan ook erg goed onderhouden. Vandaag is het echter eind oktober en is de route al wat ondergesneeuwd. Op deze prachtige weekdag zitten we dan ook helemaal alleen in de route. Door de eerste sneeuw- en ijsvorming is het hier en daar toch even opletten. Maar de algemene moeilijkheidsgraad is laag. Vaak is het meer een wandeling dan een klimroute. Toch moeten we reeds diep in onze reserves gaan. De vermoeidheid na een slapeloze nachtrit begint te wegen. De laatste hoogtemeters klimmen we op karakter naar boven.

Op de top worden we beloond met een fenomenaal zicht op de Europese alpen en de bekende jubileumsgraat naar de Zugspitze. Onze eerste top van het weekend is binnen! Alpspitze op 2628m: check! Ondertussen is het reeds na vier uur in de namiddag. Met nog slechts twee uur zonlicht hebben we niet veel tijd om lang op de top te blijven. Na de verplichte topfoto's en een slokje gipfelsrum dalen we af via de Mathaisenkarsteig die over de mooie zuidgraat naar beneden loopt. De afdaling duurt een stuk langer dan verwacht zodat we pas net voor het ondergaan van de zon de morene bereiken en opnieuw over een beter pad verder kunnen. Ondertussen zitten we alledrie stikkapot. Ik neem de leiding en daal op automatische piloot in het donker het pad af. We wandelen nog een lange tijd door het duister om rond 21u00 uitgeput de hut te bereiken. Tot mijn grote opluchting slaag ik erin het winterruim te openen. Op 5 minuten zijn we geïnstalleerd en zit Dieter achter zijn jetboil water te koken. We rehydrateren, eten elk een warme maaltijd en beslissen de overige rum niet verder omhoog te zeulen. Moe maar enorm voldaan na deze lange maar fantastische dag in de bergen kruipen we in onze slaapzakken. Wat de plannen morgen zijn, daar begint niemand over. Eerst maar eens goed slapen en dan zien we wel...

Zaterdag 20 oktober 2012

De volgende morgen is Ward reeds vroeg uit de veren. Hij maakt een korte wandeling rond de hut waarna hij toch maar wijselijk besluit om, met schoenen en al, terug in zijn slaapzak te kruipen. Om negen uur doen we een tweede poging. We besluiten eerst maar wat te eten alvorens plannen te maken. Ondanks het wansmakelijke ontbijt beslissen we vrij snel om toch maar een poging te wagen om vandaag de Zugspitze te overmeesteren. Eens de knoop is doorgehakt gaat het tempo omhoog: opruimen en wegwezen. Het is ondertussen al kwart voor tien en we zijn niet van plan om vanavond te voet af te dalen. De laatste lift vertrekt om 16u45 en die moeten we kost wat kost halen. Met het vooruitzicht van McDonalds als avondeten, knallen we vol goede moed door de vallei omhoog. Ik heb enorm veel pijn aan mijn rechterknie maar hoop dat dit wel overgaat. Na een uur bijten is de pijn niet geminderd en besluit ik de anderen in te lichten. Dieter biedt me een licht pijnstillertje aan dat ik voor de eerste keer in mijn leven dankbaar aanvaard. Veel helpt het niet maar terugkeren is geen optie.

Na een eerste via ferrata komen we boven de boomgrens uit. Een uur en talloze hoogtemeters later bereiken we de uitlopers van de Höllentalferner, een sterk gekrompen gletsjer die we moeten traverseren. Voor Ward en Dieter is het de eerste keer met stijgijzers. Ik geef ze kort enkele tips en zie dat ze geen moeite hebben om te volgen. Ward, die kort achter me zit, geniet zichtbaar. Perfect! Hier draait het om! Het getrokken spoor gaat op een gegeven moment kaarsrecht de helling op waardoor het gevaarlijk steil wordt. Ik maak een smal zigzagspoor wat een stuk makkelijker en veiliger klimt. Hier en daar stappen we starend in de donkere spleet voorzichtig een gletsjerspalt over. We vorderen vlot en halen enkele groepen in waardoor we zonder aanschuiven en op ons tempo aan de klettersteig kunnen beginnen. Op het eind van de gletsjer wacht ons een kleine verrassing. De randspalt vormt geen probleem maar de via ferrata begint, door het afsmelten van de gletsjer, tien meter hoger. Ongezekerd en met natte zolen beklim ik als eerste het wandje tot aan het begin van de kabel. Op zich niet moeilijk maar met een gapende gletsjerrand onder je is de kleinste fout fataal. We gaan er niettemin vlot door. De vier Duitse militairen hebben meer moeite en steken we na dit stukje dan ook voorbij. Nu begint een prachtig stuk via ferrata. Zeshonderd verticale hoogtemeters met aan de ene kant een zicht op het vlakke Beieren, aan de andere kant de uitlopers van de Oostenrijkse Alpen. Genieten!

Door de sneeuw is hier en daar al een kabel of steun verstopt. Het spoor is niettemin duidelijk, de sneeuwcondities goed. We ploegen ons een weg naar boven. Het is zwaar maar we gaan lekker. De laatste meters is het steil omhoog sneeuwstampen. Door de vermoeidheid en de hoogte is het vijf stappen zetten en dan weer uitblazen. Traag maar zeker komen we op het einde van de jubileumsgraat, die we nog een 100-tal meter volgen tot het gouden topkruis.
Zo mooi en rustig de beklimming is, zo bizar is de ervaring die je op de top overvalt. Plots duikt het gigantische lift-restaurant-complex op. Een massa dagtoeristen staan op het terras foto's te nemen terwijl jij de laatste meters naar de top beklimt. We voelen ons als bedreigde dieren in de zoo maar dat kan ons weinig schelen. We beklimmen immers onze tweede alpentop in evenveel dagen. Zugspitze (2962m): check!

Zondag 21 oktober 2012

De volgende morgen gaan we op zoek naar ontbijt en plannen ondertussen de komende dag. Het Stubaital biedt talloze mogelijkheden voor buitensporters. De sneeuwval van een week eerder beperkt echter onze opties. We kiezen uiteindelijk voor de Fernauklettersteig die naar de top van de Egesengrat klimt.
Na het ontbijt rijden we opnieuw naar het appartement om ons materiaal op te halen. Ons gesprek met Carole (de tante van Dieter) en haar man Robert loopt echter serieus uit. We vertellen hen over onze avonturen op de Zugspitze en zij over hun prachtig gerenoveerde woning en het leven in het pittoreske Tirol. Uiteindelijk schieten we toch in actie en rijden naar het einde van het stubaital waar de Fernau-klettersteig zich bevindt. Met de kabellift gaan we tot het middenstation op de stubaigletsjer (hier wordt het hele jaar door geskied). Van aan de lift is het nog een kwartiertje stappen tot het beginpunt van de route. De klettersteig gaat over een zuidgraat en baadt in de warme herfstzon. Hierdoor is de route sneeuwvrij.

Na twee uurtjes klauteren over fantastisch goede rots, komen we op de topgraat aan. We klimmen nog een kwartiertje omhoog en staan op onze derde bergtop in drie dagen. Egesengrat (2631m): check! De Fernau-klettersteig is een pracht van een afsluiter, met zicht op omringende bergtoppen die spontaan in toekomstplannen veranderen. Wij komen nog terug! Dat staat vast.

In lichte looppas stormen we de berg af. Op amper twintig minuten staan we opnieuw aan de lift die ons recht naar de aprés-ski bracht. We gaan opnieuw voor 'drei bier' en Dieter doet er nog 'drei Marillenschnapps' bovenop. Om Carole en Robert te bedanken voor het warme onthaal, trakteren we het hele gezin (en onszelf) op heerlijke pizza uit het dorp. Met spijt in het hart nemen we afscheid van Dieter's familie maar ook van drie ongelooflijk mooie dagen. De lange rit terug naar vlak Vlaanderen is lang en donker, op twee lichtflitsen na waar Dieter en Ward waarschijnlijk nog post van krijgen.

Tijdens de rit huiswaarts kwamen we al snel tot de volgende conclusie: dit soort uitstappen moet je gewoon doen als de kans zich voordoet. Het leven is te kort, de bergen te mooi en vrienden heb je nooit te weinig. Bedankt mannen! Ik heb een gevoel dat we snel weer onderweg gaan zijn!

Meer foto's in het fotoalbum of geniet van onderstaande slideshow: